De oude houten steiger steekt uitnodigend een stukje de Oostzee in, en eindigt daar abrupt, als een springplank naar de eeuwigheid. Het vroege licht is dun en ijl, de zon hangt nog laag.
Behoedzaam komt het oude koppel aanlopen, hij gehuld in witte badstof, zij in gele. In de frisse, zelfs ietwat kille ochtendwind begeven ze zich samen naar het einde van de steiger. Zorgzaam neemt hij haar de badjas af en langzaam gaat zij, tree voor tree, het trapje af, het water in, voor een opwekkend dipje in de Oostzee. Langzaam, tree voor tree, komt zij weer omhoog en even zorgzaam als hij de gele badjas afnam, drapeert hij hem nu weer om haar heen.
En dan is het zijn beurt. Zij neemt hem de badjas af, hij daalt af, neemt zijn tintelbadje, komt kalmpjes de trap omhoog en zij hangt hem de behaaglijke badjas om. Het enige verschil: zij omhult zich even met het water, hij zwemt een slag of zes. In een onveranderd tempo schuiven ze weer terug, met de kalmte van de rimpelende golfslag. Hij in het wit en zij in het geel.
Ook deze dag kunnen ze weer aan.
Horuphav 5 augustus 2012.